رییس پارک ملی علوم و فناوری های نرم و صنایع فرهنگی؛ گردشگر خود یک رسانه است

رییس پارک ملی علوم و فناوری های نرم و صنایع فرهنگی معتقد است : ریشه ملت‌ ها به میراث فرهنگی آن ها بر می گردد. در کل فرایند گردشگری به گونه‌ ای است که گردشگر می‌ تواند خود یک رسانه باشد.

به گزارش سیناپرس، دومین نشست رویداد میراث فرهنگی با محوریت میراث روستایی ایران با حضور  دکتر محمد حسین ایمانی خوشخو، رییس پارک ملی علوم و فناوری های نرم و صنایع فرهنگی  و محمد درویش رییس کمیته محیط زیست در کرسی اجتماعی یونسکو  روز شنبه پانزدهم ابان ماه سال جاری  در بستر مجازی برگزار شد.

سی درصد گردشگران؛ گردشگران فرهنگی هستند

ایمانی در ابتدای این نشست مجازی با اشاره به ظرفیت های میراث فرهنگی در توسعه روستایی گفت: فرهنگ به عنوان یک منبع است میراث فرهنگی را زمانی  می توانیم خوب تشخیص دهیم که گردشگری فرهنگی به عنوان یک فرهنگ نهادینه شده برای گردشگری مدنظر باشد. از این نظر می توان گفت گردشگری یک گونه فرهنگی است که به آن گردشگری فرهنگی می گوییم. نزدیک به ۳۰ درصد دنیا امروز در زمره گردشگران فرهنگی به حساب می آیند.

نظریه پردازان معتقدند، گردشگری بدون تکیه بر بستر فرهنگ از آن اصل و ماهیت خود دور می شود و اگر صرفا نگاه اقتصادی به گردشگری داشته باشیم، تنها شاهد حقایق منفی ناشی از توسعه گردشگری هستیم.  بنابراین وقتی صحبت از گردشگری فرهنگی می شود یعنی آن فوایدی مطرح می شود که جوامع میزبان می ‌توانند از آن استفاده کند.

وی در ادامه گفت: فرایند گردشگری به گونه‌ ای است که گردشگر می‌ تواند خود یک رسانه باشد، به جهت اینکه پیامی را از جامعه مهمان به جامعه میزبان می برد. این تعامل جامعه میزبان و مهمان که در جامعه شناسی گردشگری تاکید بسیاری بر آن دارند، بر مبنای همین تعادل و تعامل گردشگری و فرهنگ است.

میراث فرهنگی شناسنامه کشورها و ملت‌ ها است

ایمانی فرهنگ را زنده و دارای هویت دانست و گفت: جامعه ای دارای عقبه قابل توجهی است که فرهنگ آن هویت دار و  شناسنامه دار باشد. به اعتقاد من میراث فرهنگی شناسنامه کشورها و ملت‌ ها است و ریشه ملت‌ ها به میراث فرهنگی آن ها بر می گردد. هر آنچه که از گذشتگان به دست ما می‌رسد، باید آن را میراث خود بدانیم چراکه به نوعی ارث فرهنگی ما محسوب می‌شود. با توجه به آنچه که گفته شد، اگر زندگانی مردمان امروز وابسته به ملت دیروز نباشد، بی هویت است.

وی ادامه داد: مفاهیم اصلی در میراث فرهنگی ما به قدمت، پیام انسانی  بر می گردد. تمامی میراثی که در گذشته ساخته شدند بخشی از مجموعه میراث فرهنگی است. گفتنی است، پیام انسانی و عدالت خواهی که از ۲۵۰۰ سال پیش از کوروش به جا مانده است، نشان‌ دهنده آن است که ما تنها ساختمان ها، پل ها،جاده ها و غیره را نداشتیم که دارای قدمت باشد، پیام های انسانی که در گذر تاریخ از این ملت به جهان فرستاده شده هم میراث فرهنگی ما است.

رییس پارک ملی علوم و فناوری های نرم و صنایع فرهنگی درباره طبیعت و تاثیر آن بر گردشگری کشور گفت: یکی از منابع مهم دیگر ما طبیعت است. طبیعت آن جایی معنا پیدا می‌ کند که صحبت از آسمان، کوه ها، دشت، کویر و دریا و غیره می شود. امروزه اغلب مردم دنیا قبول دارند که طبیعت کشور ما و گونه های مختلف زیستی و آب و هوایی که امکان دارد هرکدام آنها تنها در یک کشور باشد ما را جزو کشورهایی قرار داده است که در رده های نخست قرار دارد.

ایمانی افزود: ما در ادبیات دینی خود راجع به طبیعت نکته ‌های زیادی داریم به گونه ای که نزدیک به ۱۵۰ آیه در قرآن کریم به طبیعت اشاره دارد. در تشریح بحث گردشگری طبیعت، باید به موضوع روستا بپردازیم که اهمیت زیادی در گردشگری دارد. از آنجایی که در روستا طبیعت دست نخورده  و منابع طبیعی را می‌توانیم به راحتی ببینیم، پتانسیل‌های زیادی برای جای گیری در زمره میراث فرهنگی دارد. به همین دلیل نقش گردشگری روستایی از جایگاه مهمی در اصل گردشگری برخوردار است.

روستاها دلیل اصلی نگهداشت میراث فرهنگی در یک کشور هستند

به گفته ایمانی، روستاها دلیل اصلی نگهداشت میراث فرهنگی در یک کشور هستند. مراودات مردم روستا، زبان های محلی، سبک زندگی، خوراک و پوشاک همگی آنها برای حفظ میراث فرهنگی و گردشگری امروز به عنوان جاذبه تلقی می شود شاید همین علت هم بود که گردشگری روستایی تعریف شد. گفتنی است یکی از اشتباهات ما فراموش کردن مولفه های معنوی در بحث گردشگری است

ایمانی با تشریح نظر مخالفان گردشگری روستایی گفت: برخی با گردشگری روستایی مخالفند و معتقدند که گردشگران موجب تغییر بافت روستاها می ‌شوند. این موضوع درست است اما من معتقدم که با برنامه‌ ریزی ‌های درست و زیرساخت‌های اصولی می توان علاوه بر استفاده از ظرفیت ها روستاها می توانیم به توسعه گردشگری برسیم. مطالعات جهانی در حوزه محیط زیست نشان می ‌دهد طبیعت روستا ها را نمی ‌توان بدون شناخت فرهنگ های بشری که آنها را شکل داده اند، حفاظت و مدیریت کرد؛ زیرا که تنوع زیست شناختی و فرهنگی متقابل یکدیگر را تقویت می کنند و حفاظت از آنها برای تضمین تعادل پایدار در سامانه های اجتماعی و بوم شناختی ضروری است.